Hoe Ellen koorddanst tussen eenheid & eigenheid.

Het voelde alsof ik mezelf niet goed kon besturen…Een schip zonder kapitein, weerloos overgeleverd aan de golven van het leven’

Afwezig. Dromerig. Starend in het niets. ‘Wanneer ik met mijn dochter met de barbies speelde, dan deed ik dit om Ellen te motiveren om te gaan spelen. Want het was net of ze niet echt aanwezig was, ze speelde nooit met iets’, zo herinnert Ellens moeder zich nog. Ellen zelf weet, logischerwijs, weinig meer van haar jonge jaren: “Ik was er gewoon niet echt. Pas veel later zou ik ontdekken waarom.”

Dissociëren

Ellen wordt in 1982 geboren in het Radboudziekenhuis te Nijmegen. Haar moeder kampt na de bevalling met een postnatale depressie, terwijl haar vader zes dagen in de week aan het werk is. Daardoor ontvangt de kleine Ellenniet de ouderlijke aandacht die ze nodig heeft. Maar er is meer. Ellen: “Toen ik een jaar of tien was, vertelde mijn moeder me op een dag dat ze dood wilde. Ik weet nog dat ik achter haar op bed ging liggen en haar energie van zorgen en droefheid in me opnam. Verliezen wilde ik haar immers niet en juist daar was ik heel bang voor. Daardoor ontstond al in mijn jonge jaren een symbiotische relatie tussen mijn moeder en mij. Ongezond, want mijn eigen ‘ik’ kreeg daardoor te weinig ruimte. Voor de ontwikkeling van die ‘ik-kracht’ was het ook niet bevorderlijk dat ik, vanwege mijn hooggevoeligheid, zo veel van anderen oppikte.

Al vrij snel ontdekte ik dat mededelingen daarover en mijn eigen mening destijds op z’n zachtst gezegd niet echt gewenst waren. Op die momenten voelde ik me zo onveilig en niet-gezien, dat ik me van mezelf distantieerde. Met een chic woord noemen ze dat binnen de psychologie dissociëren. Het moet ook in die tijd zijn geweest dat ik er stellig van overtuigd raakte niet bij dit gezin te horen, dat ik geadopteerd was of iets dergelijks. En dat ik, toen mijn moeder eenmaal de kwijtgeraakte babyfoto’s opgeduikeld had waarop ik wel degelijk samen met mijn ouders te zien bleek, werkelijk met stomheid geslagen was. Zó anders en vervreemd van mijn directe omgeving voelde ik me in die tijd!”

Schip zonder kapitein

Ellens moeder besluit hulp in te schakelen. Maar de huisarts en andere hulpverleners weten niet tot de kern van de problematiek door te dringen en zien niets ‘geks’ aan Ellen. Totdat een vrouwelijk haptonoom op aandringen van moeder dieper gaat kijken en ineens ziet wat bedoeld wordt: Ellens houterige manier van lopen, haar grote emotionaliteit en gevoeligheid. En ook plaatsenemen op de op de massagetafel van de haptonoom blijkt voor Ellen een brug te ver: “Ik wilde niet liggen en niet aangeraakt worden. Daardoor kon de haptonoom me alleen nog adviserenspeciaal onderwijs te gaan volgen. Dat is achteraf gezien de juiste beslissing geweest. De klassen waren kleiner, waardoor ik meer individuele aandacht kreeg en rustiger werd.” Na de middelbare school volgt Ellen drie jaar een Mbo-opleiding Mode & Styling, waarna ze naar Amsterdam verkast. Daar belandt ze als model voor de camera en op de catwalk. Ellen: “Ik heb in die tijd veel van de wereld mogen zien en droeg de duurste kleding. Deed shows en foto-opdrachten in haute-couture, bruidsmode, sportmerken en alles daartussenin. Leerzaam was deze tijd zeker, maar het gemis aan authenticiteit in de modewereld begon me steeds meer tegen te staan. Door mijn sterke wilskracht heb ik het uiteindelijk vijf jaar volgehouden, totdat ik écht niet meer kon en depressief werd.”

Terug verhuist naar Nijmegen

Ellen verhuist terug naar Nijmegen, alwaar haar klachten in ernst toenemen. Na al die jaren van aandacht voor het lichaam, voelt ze nu juist geen verbinding daarmee. Het ontbreekt haar aan gronding: “Alsof ik mezelf niet goed kon besturen. Een schip zonder kapitein, weerloos overgeleverd aan de golven van het leven. Had de mode, met haar focus op het lichamelijke, me al die jaren nog enigszins ‘binnenboord’ gehouden, als gevolg van de diverse therapievormen die ik nu in relatief korte tijd onderging – denk aan gevoelstherapie en lichaamsgerichte therapie – begon ik steeds duidelijker te ervaren dat ik niet ‘thuis’ was. Daar waar ik moest zijn – in mijn lichaam – was ik niet. Als een soort plas water bevond ik me overal en nergens daaromheen. En dat is echt een heel eng gevoel. Soms voelde ik tijdens het fietsen mijn lichamelijke begrenzing niet goed. Dan moest ik gewoon afstappen om tot mezelf te komen. Zware schoenen, strak-zittende kleding en een zonnebril gaven me op zulke momenten nog enige omhulling en houvast.”

Versterken binnenwereld

Ellens spirituele reis begint naar haar eigen zeggen pas goed op haar 24e. Vlak daarna leest ze voor het eerst iets over hooggevoeligheid. Er gaat een wereld voor haar open: “Mijn wereld om precies te zijn! Heel mijn leven voelde ik me al anders, nu wist ik waarom. Ik had van kleins af aan altijd van alles van anderen opgepikt. Maar die overweldigende berg aan indrukken en prikkels mocht niet gedeeld of gecommuniceerd worden. Wanneer die druk van binnenuit teveel werd, verliet ik mijn onderste chakra’s. Een overlevingsmechanisme om niet al te zeer beschadigd te raken, later uitmondend in een gewoonte. Niet handig, want dit vertrekken en weer terugkeren van zielsdelen kost bakken energie. Komt nog eens bij dat wanneer je je lichaam niet goed bewoont, alle energieën en prikkels onbegrensd bij je binnen kunnen komen.” Hoe verhelderend haar inzichten omtrent hooggevoeligheid ook zijn, Ellen merkt dat ze zich alleen maar kwetsbaarder voelt als ze zich daar te veel mee bezighoudt. In plaats van zich als ‘weerloze’ vrouw te beschermen tegen de ogenschijnlijk grote, boze buitenwereld, voelt ze meer voor het versterken van haar innerlijke kracht: “Juist dat beschermen tegen – of dat nu middels druppels, visualisaties, edelstenen of wat dan ook is – bevestigt het beeld van onveiligheid. Dat je als hooggevoelig persoon de hele trukendoos open moet trekken om hier überhaupt te kunnen zijn. Ik achtte het destijds raadzamer om, in plaats van me af te schermen van de buitenwereld, mijn binnenwereld te versterken, kortom: te werken aan mijn innerlijke kracht. Opdat ik, met mijn gevoeligheid en al, hier kan zijn zonder afhankelijk te blijven van externe bronnen.”

Juist omdat ze door haar zelfarbeid beter in contact met haar eigenheid komt en meer en meer zielsdelen zich in haar lijf wagen, krijgt Ellen steeds vaker heldere ingevingen en zelfs helderziende waarnemingen die haar leiden op haar pad. Op deze wijze belandt ze in de praktijk van Hester van der Zee, die haar middels een aurareading niet alleen inzicht geeft in haar jeugd, maar zelfs ervaringen deelt over haar vorige levens. Ellen: “Levens waarin ik me kwetsbaar schijn te hebben opgesteld en mijn spiritualiteit open deelde. Het kwam me op meerdere verkrachtingen en zelfs moord te staan. Daardoor had ik al vroeg de gedachte: ‘Ik mag me niet kwetsbaar opstellen, want dat kost me mijn leven.’ Juist omdat het in deze tijd relatief gezien makkelijker is je licht neer te zetten en de mogelijkheden voor healing en groei bovendien toegenomen zijn, ben ik nu wederom op aarde.”

Geest

Aurareader Hester brengt Ellen in contact met haar ziel via een zogenaamde eenheidshealing, waarbij lichaam, geest en ziel dichter bij elkaar gebracht worden. Een overweldigende ervaring. Ellen: “Ik voelde het licht dat via mijn kruin bij me naar binnen wilde, terwijl mijn hartslag één werd met dat van de aarde. Na zo’n behandeling kon ik gewoon weer even naar de stad, zonder dat mijn energie dan overal naartoe wapperde. Helaas hield het effect meestal maar relatief kort aan en floepten zielsdelen na verloop van tijd toch weer uit mijn lichaam. Maar deze ervaring was nét genoeg om me gefocust te houden op mijn pad.”

Het is een hobbelig pad en een precair proces waarin Ellen zich bevindt, zoveel wordt eens te meer duidelijk als ze, kort na haar verhuizing naar een rustige, bosrijke omgeving, een bijzondere paranormale ervaring heeft: “Op een nacht kreeg ik, liggend in bed, een ontzettend pijnlijk gevoel aan de linkerkant van mijn lichaam. Ik deed mijn ogen open van de pijn en wist niet wat ik zag: naast me op bed lag de geest van een jongeman! Ik was doodsbang, maar vond wonderlijk genoeg toch de kracht om uit te roepen: ‘Dit is mijn huis en mijn lichaam… Opzouten!’. Buiten het feit dat ik de geest met mijn normale ogen zag, kreeg ik ook een innerlijk beeld van hem en iets in me zei: ‘Je mag naar het licht gaan.’ Drie weken erna vertelde ik mijn ouders over dit voorval, waarop mijn moeder me een overlijdenskaart liet zien van de zoon van een vriend van mijn vader. Een jongen die ik als kind een paar keer gezien had en die, precies in de nacht van mijn ervaring, zelfmoord had gepleegd door met zijn auto tegen een boom te rijden. De hele episode gaf een boost aan mijn proces. Ik realiseerde me dat hij bij me op bezoek kwam om mij die bijzondere, heftige ervaring te geven die ik nodig had voor een bewustwording van wie ik nog méér was. Ik had hierover inmiddels veel gehoord en gelezen, maar het daadwerkelijk zien en meemaken is een heel ander verhaal. Deze ervaring zette mijn leven op z’n kop. Ik realiseerde me dat hooggevoeligheid met zich mee kan brengen dat je ook paranormale indrukken opdoet. Je pikt op van de levenden en soms ook van de doden.”

‘Blijf bij me’

Een andere ervaring, eentje die Ellen in 2009 opdoet, geeft aan in hoeverre de splitsing tussen haar persoonlijkheid en haar Hoger Zelf haar belemmert. Tijdens een weekend Core Energetica met als thema en theorie ‘higher self/lower self/mask’ belandt ze op een avond in het midden van een kring medecursisten: “We werkten aan persoonlijke thema’s toen ik door de heftige groepsenergie de controle over mezelf kwijtraakte en onbedaarlijk begon te trillen. Mijn eigen therapeute, die gelukkig ook aanwezig was, zag het gebeuren en adviseerde me ‘Blijf bij me!’ tegen één van de begeleiders te roepen. Ik voelde mijn bewustzijn zich op dat moment vernauwen, waarbij ik mezelf helemaal in mijn lijf trok. Daardoor kon alles er ineens zijn en belandde ik in mijn diepste pijn; mijn angst voor het verliezen van mijn moeder. Zelf heb ik van de rest van deze ervaring niet veel meegekregen. Voor mijn ego, de persoonlijkheid Ellen, was het teveel. Op dat moment had mijn Hoger Zelf de regie. Dat uitte zich in een enorme energie-expansie in en om mij heen, waardoor mensen die er getuige van waren hebben staan dansen van vreugde.

De kloof tussen mijn hogere en lagere ‘ik’ is de afgelopen tien jaar steeds smaller geworden, al had ook ik met de non-dualiteit van de inmiddels in opspraak geraakte Mooij mijn moment van escape of spiritual bypass om de pijn te ontlopen. Inmiddels heb ik mijn buik vol van die hele Advaita Vedanta beweging. Want weet je? Zeggen dat alles een illusie is, je lichaam fake, dat jij niet bestaat, en dat alleen de absolute bewustzijnseenheid werkelijkheid is, dat is hoogstens de halve waarheid. Het is in mijn optiek niet of/of, maar en/en. Met andere woorden: we zijn álles. De leegte én de vorm. Er bestaat geen echtere waarheid dan mens en goddelijk-zijn ineen. Als goddelijk wezen een huwelijk aangaan met je mens-zijn, dát is de weg naar compleetheid. Die weg ben ik definitief ingeslagen in 2014, toen ik, midden in mijn episode van spiritual bypass, het contact met mezelf volledig kwijt leek te raken. Ik herkende mezelf niet meer in de spiegel. Mijn individualiteit was weg en er was alleen nog bewustzijn dat waarnam, dat voelde, zag, hoorde en rook. Maar er werd aan die waarnemingen geen ‘eigenheid’ meer gekoppeld.

Wedergeboorte

Hoe gek het ook klinkt: ik zat zó in de ervaring, dat er geen ‘ik’ meer was die het waarnam. Mijn coach Maurice Willems zag deze situatie als een wedergeboorte; als een ideale kans voor mij als ziel om nu wél goed te gaan hechten aan het lichaam van Ellen. Het gevoel met een katapult teruggeschoten te worden, zo kan ik de ervaring van mijn wedergeboorte het best omschrijven. Alsof ik van een hele grote afstand terugkwam in mijn lichaam. Ik duizelde ervan. Onder het huilen hoorde ik mezelf met grote verbouwereerde ogen zeggen: ‘Er was daar helemaal niets’.”

Tekens van spirituele groei

Vanaf 2010 verschijnen er ook met regelmaat tekens op Ellens rechterbovenbeen, in de vorm van cirkels en

rechthoeken. Ellen: “Toen ze voor het eerst verschenen, schrok ik wel even. Ik dacht meteen aan aliens of zo. Maar het blijkt een lichamelijke veruiterlijking te zijn van innerlijke processen. Zo zie je hoe nauw lichaam en geest verbonden zijnen hoe bijzonder het lichaam soms communiceert! De aantallen cirkels gaven omgekeerd evenredig de mate van vrouwelijke energie in mijn systeem aan. In het begin had ik regelmatig zeven cirkels om mijn been staan, wat betekende dat in geen van mijn zeven chakra’s voldoende vrouwelijke energie huisde. Na veel innerlijk werk zit ik tegenwoordig veel beter in mijn lijf. Nu vind ik af en toe nog één of twee cirkels op mijn lichaam. Is het er één, dan weet ik dat op dat moment de eenheid zich niet in mijn onderste chakra bevindt. Dan is dat een teken om mijn focus te leggen op een betere aarding. Vijf jaar geleden ontstonden er naast cirkels ook rechthoeken op mijn been, die staan voor mijn mannelijke energie.”

Koorddansen

‘De kunst is nu midden in het leven te gaan staan, midden in de wereld, en alles te doorleven zonder je er al te zeer mee te identificeren’

Ruim drie decennia lang was Ellen spiritueel gezien als een baby die compleet openstond voor alle indrukken van buitenaf. Haar opdracht is sindsdien letterlijk en figuurlijk de bezieling van haar lichaam. Daar waar bij spiritualiteit vaak de nadruk wordt gelegd op de beweging naar ‘boven’, naar ‘het hogere’, loopt Ellens pad vooralsnog meer de andere kant op. Maar ook dát is spiritualiteit! ‘Aardse spiritualiteit’, zoals Ellen het zelf noemt. Waarbij balans wordt gezocht tussen eenheid en individualiteit, tussen spirit en body, tussen gevoelig en ongevoelig, tussen het vrouwelijke en mannelijke. Ellen: “Zit je te veel in het ego en de persoonlijkheid, dan is er te veel pijn en lijden. Dan is er de identificatie met de emotie en daarmee het slachtofferschap. Maar wanneer je dat wilt overstijgen, dan dreigt er onverschilligheid. Dan denk je: wat moet ik daar in die wereld, in dat lichaam? Daar is oorlog! De kunst is nu midden in het leven te gaan staan, midden in de wereld, en alles te doorleven zonder je er al te zeer mee te identificeren. Dat is, zo weet ik inmiddels als geen ander, net zo moeilijk als koorddansen.” Tegenwoordig gaat het met Ellen weer veel beter, al blijft haar energieniveau een continu aandachtspunt.

Ze organiseert als lichtwerker lichtcirkels in Nijmegen en als ervaringsdeskundige schrijft ze waardevolle artikelen. Daarnaast begeleidt ze hooggevoelige mensen om in hun kracht te komen en coacht ze mensen op hun weg naar eenheid. Ze wil vooral inspireren. Ellen: “Ik ben een gezonde Hollandse meid die model is geweest en niet opgroeide met spiritualiteit. Ik denk dat de door mij opgeduikelde en doorleefde informatie veel kinderen in potentie kan redden van een moeilijke start. Daarom ben ik nu ook zo openhartig. Daarmee zet ik ook een authentiek geluid neer, waarbij ik hoop dat ik als gids voor anderen kan fungeren. Vooropgesteld: mijn pad is niet jouw pad. We zijn ook niet één. Maar wél verbonden met elkaar. Laten we van die connectie gebruikmaken om vanuit liefde voor onszelf gezamenlijk op zoek te gaan naar nieuwe manieren om voor elkaar en de wereld te zorgen!”

Lichaamstekens van Ellen te vinden op: 

https://paravisiemagazine.nl/nieuws/lichaamstekens/

TEKST: NIELS BRUMMELMAN FOTO: JULIE ANN FOTOGRAFIE

Interview komt uit ParaVisie Magazine 2021